Introduction to Katavasiai

INTRODUCTION  TO  KATABASIAI

Εισαγωγή στη Βυζαντινή Υμνογραφία Από http://el.wikipedia.org/wiki/Βυζαντινή μουσική Η παράδοση του ανατολικού λειτουργικού άσματος, που καλύπτει τον ελληνόφωνο χώρο, αναπτύχθηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία από την καθιέρωση ως πρωτεύουσας της Κωνσταντινούπολης, το 330 μέχρι την πτώση της το 1453.  Εν συντομία, Ψαλμωδία είναι η μελωδική απόδοση των Ψαλμών του Δαβίδ από την εβραϊκή κοινότητα, η οποία μεταφέρθηκε στη χριστιανική μουσική παράδοση. Οι ύμνοι αφ' ετέρου, είναι παραφράσεις του βιβλικού κειμένου, οι οποίες γράφονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να προσαρμοστούν σε έναν παραδοσιακό τύπο άσματος. Αυτή η πρακτική βασίστηκε σταθερά στην εβραϊκή παράδοση και συναντάται στις εβραϊκές τελετές.  Η ανάπτυξη υμνογραφικών μορφών μεγάλης κλίμακας αρχίζει τον πέμπτο αιώνα με την άνοδο του Κοντακίου, ενός εκτενούς και περίτεχνου μετρικού κηρύγματος, προερχόμενου κατά πάσα πιθανότητα από την περιοχή της Συρίας, το οποίο βρίσκει το αποκορύφωμά του στο έργο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού(έκτος αιώνας). Αυτό το ποιητικό κήρυγμα, που παραφράζει συνήθως κάποια βιβλική αφήγηση, περιλαμβάνει περίπου 20 έως 30 στροφές και ψάλεται κατά τη διάρκεια του Όρθρου σε απλό και άμεσο συλλαβικό ύφος (μία νότα ανά συλλαβή). Οι προγενέστερες μουσικές εκδοχές, εντούτοις, είναι "μελισματικές" (δηλαδή πολλές νότες ανά συλλαβή του κειμένου), και ανήκουν στην περίοδο του ένατου αιώνα και μεταγενέστερα όταν μειώθηκαν τα κοντάκια στο προοίμιο και τον πρώτο οίκο. Στο δεύτερο μισό του έβδομου αιώνα, το κοντάκιο αντικαταστάθηκε από έναν νέο τύπο ύμνου, τον Κανόνα, που εγκαινιάστηκε από τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης (660 – 740 περίπου) και αναπτύχθηκε από τους Αγίους Ιωάννη Δαμασκηνό και Κοσμά Ιεροσολυμίτη (και οι δύο τον όγδοο αιώνα). Ουσιαστικά, ο Κανόνας είναι ένας σύνθετος ύμνος που περιλαμβάνει εννέα ωδές, οι οποίες αρχικά αντιστοιχούσαν στις εννέα βιβλικές ωδές και συνδέονταν με αυτές δια μέσου της παράλληλης ποιητικής αναφοράς ή του Γραφικού εδαφίου. Οι εννέα ωδές είναι: •1-2 Οι δύο ύμνοι του Μωυσέως (Έξοδος 15.1-19 και Δευτερονόμιο 32.1-43); •3-7 Οι προσευχές της Άννας, του Αβακούμ του Ησαΐου, του Ιωνά και των Τριών Παίδων (Α’ Βασσιλειών 2.1-10, Αβακούμ 3.1-19, Ησαΐας 26.9-20, Ιωνάς 2.3-10, Δανιήλ 3.26-56) •8. Ο ύμνος των Τριών Παίδων (Δανιήλ 3.57-88) •9. Ο ύμνος της Θεοτόκου και η ωδή του Ζαχαρίου (Λουκάς 1.46-55 και 68-79). Οι Κανόνες έχουν έναν ειρμό, μια στροφή πρότυπο για κάθε ωδή, ακολουθούμενο από τρία, τέσσερα ή περισσότερο τροπάρια που είναι οι ακριβείς μετρικές αναπαραγωγές του ειρμού, με αυτόν τον τρόπο εφαρμόζεται το ίδιο μέλος σε όλα τα τροπάρια εξίσου καλά. Οι εννέα ειρμοί, ωστόσο, είναι μετρικά ανόμοιοι, συνεπώς, ένας ολόκληρος Κανόνας περιλαμβάνει εννέα ανεξάρτητες μελωδίες (συνηθέστερα όμως οκτώ, καθώς η δεύτερη ωδή ψάλλεται μόνον κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, λόγω του αυστηρά προτρεπτικού σε μετάνοια ύφους της), οι οποίες ενώνονται μουσικά με τον ίδιο τρόπο και νοηματικά από τις αναφορές στο γενικό θέμα της λειτουργικής περίπτωσης, και μερικές φορές από την ακροστιχίδα. Οι ειρμοί με συλλαβικό ύφος συγκεντρώθηκαν στο Ειρμολόγιο, έναν ογκώδη τόμο που εμφανίστηκε αρχικά στο μέσο του δέκατου αιώνα και περιέχει πέραν των χιλίων πρότυπων τροπαρίων ταξινομημένων κατά την Οκτώηχο.	Canon: From Bp Demetri (Matta) Khoury, “A Cloud of Winesses”, AuthorHouse (2010) Greek for rule or standard. (1) The official list of books recognized as part of the divinely inspired Holy Scripture. (2) A long hymn chanted during Matins and other services of the Church consisting of nine sections or odes based on the nine sections from the Holy Scriptures called the Biblical Odes or Canticles.  Because of its penitential nature the Second Ode is normally only sunh during certain services of Lent and Holy Week. (3) A Church rule or law approved by one of the Ecumenical Councils.   The Eirmos: From http://www.synod.com/synod/engdocuments/ enart_ganirmos.html The Irmos (from the Greek word for "bond/connection") is the first troparion of each ode of a canon, and at the same time is the model followed, both as to meter and melody, by all the following troparia of the corresponding ode of a canon. Each such troparion is supposed to have the same metric pattern, be of an identical length, and have the same musical motifs, as the irmos. The ancient rules for the composition of canons state that the troparia must have (in each verse) an identical number of syllables and the same accents as in the corresponding verse of the irmos. Of course, all of this was observed in the original; but with translation into another language these rules were impossible to maintain. Knowing the chant melody of an irmos, one can correctly chant the troparia of the canon too.   The Nine Biblical Odes: From http://en.wikipedia.org/wiki/Canticle The Biblical Odes (also called canticles) are nine hymns that are taken directly from Scripture. They are chanted at Matins and form the basis of the canon, a major component of Matins.  Originally, these odes were chanted in their entirety every day, with a short refrain inserted between each verse. Eventually, short verses (troparia) were composed to replace these refrains, a process traditionally inaugurated by Saint Andrew of Crete.[4] Normally the second ode is omitted owing to its severe nature. The most notable exception to this is in the Great Penitential Canon of St. Andrew of Crete which is chanted during Great Lent. Gradually over the centuries, the verses of the Biblical Canticles were omitted (except for the Magnificat), and only the composed troparia were read, linked to the original canticles by an irmos. During Great Lent, however, the original Biblical Canticles are still read. Another Biblical Canticle, the Nunc Dimittis (Luke 2:29-32), is either read or sung at Vespers. The Nine Odes are as follows: 1.The (First) Song of Moses (Exodus 15:1-19) 2.The (Second) Song of Moses (Deuteronomy 32:1-43)[1] 3.The Prayer of Hannah (1 Samuel 2:1-10) 4.The Prayer of Habakkuk (Habakkuk 3:1-19) 5.The Prayer of Isaiah (Isaiah 26:9-20) 6.The Prayer of Jonah (Jonah 2:2-9) 7.The Prayer of the Three Holy Children (Daniel 3:26-56])[2] 8.The Song of the Three Holy Children (Daniel 3:57-88)[3] 9.The Song of the Theotokos (the Magnificat, Luke 1:46-55); the Song of Zacharias (the Benedictus, Luke 1:68-79)   Notes 1.↑ Canticle Two is normally only said on Tuesdays of Great Lent.  2.↑ In many Protestant versions of the Bible, this is found separately in the Apocrypha.  3.↑ Ibid.  4.↑ Ware, Kallistos, The Festal Menaion (Faber and Faber, London, 1969), p. 546.
ΚΑΤΑΒΑΣΙΑΙ Από http://typikon.net/Katavasiai.htm Τὸ Τυπικὸν ὑπὸ τοῦ Οἰκονόμου Γεωργίου Ρήγα (1884-1961), ἐκδοθὲν ὑπὸ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἰδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1994,. ἀναφέρει σχετικὰ στὶς σ. 94-97: "Ἐν πάσαις ταῖς Κυριακαῖς ανεξαιρέτως, εν ταῖς Δεσποτικαῖς και Θεομητορικαῖς ἑορταῖς και ταῖς ἀποδόσεσιν αυτών και εν αις μνήμαις αγίων ου ψάλλεται κανών Παρακλητικής ως εχόντων πλήρη ἀκολουθίαν, ἤτοι εις η' έορταζομένων, προσέτι εις τα δύο Σάββατα των Ψυχών, εις το Σάββατον των Ὁσίων Πατέρων, και μεθ' έκάστην ωδήν του Τριωδίου εν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ψάλλονται καταβασίαι. Καταβασίαι εἰσὶν ειρμοί των κανόνων. Ψάλλονται δε οὕτω:  Ἀφοῦ ψαλῇ ἑκάστη ωδή εκ του κανόνος του όρθρου ψάλλεται εις το τέλος αυτής και ἡ καταβασία αυτής. Και άλλοτε μεν εστίν ανά μία καταβασία δι' έκάστην ωδήν, ὅτε αἱ καταβασίαι λέγονται ἁπλαῖ ἢ μοναί. Ἄλλοτε δ' εἰσὶν ανά δύο καταβασίαι ὡρισμέναι δι' ἑκάστην ωδήν, ὅτε και διπλαῖ λέγονται. Και ὅτε μεν αἱ καταβασίαι εἰσὶ μοναί, μεθ' ἑκάστην ωδήν ψάλλει την καταβασίαν ὁ ἐναρξάμενος της ωδής χορός. Ὅτε δ' εἰσί διπλαῖ αἱ καταβασίαι, τότε μεθ' εκάστην ᾠδὴν ψάλλει τὴν πρώτην καταβασίαν ὁ ἐναρξάμενος τῆς ᾠδῆς χορός, τὴν δὲ δευτέραν ὁ ἕτερος. Προ της καταβασίας της η' ωδής ἀείποτε λέγεται ὁ τελευταῖος στίχος της η' ωδής εκ της στιχολογίας των ωδών, ἤτοι το Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον. Εάν δε ὦσι διπλαῖ αἱ καταβασίαι, λέγεται ὁ στίχος οὕτος μόνον προ της πρώτης καταβασίας της η' ᾠδῆς· η δε δευτέρα ψάλλεται ἄνευ στίχου. Πασών των λοιπών ωδών αἱ καταβασίαι, εἴτε μοναί εἰσι, εἴτε διπλαῖ, λέγονται άνευ οὐδενός στίχου. Ὁσάκις λοιπόν ἡ ημέρα ἔχῃ καταβασίας, εἰσίν αὗται αἱ ἑπόμεναι: α) Από της κδ' Αὐγούστου μέχρι της κα' Σεπτεμβρίου, αἱ καταβασίαι Σταυρὸν χαράξας μοναί και μόνη ἡ τῆς θ' ωδής διπλῆ. β) Από της κβ' Σεπτεμβρίου μέχρι της ζ' Νοεμβρίου μοναί, αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. γ) Από της η' Νοεμβρίου μέχρι της κ' του αὐτοῦ αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, ἀλλ' εν τη α', γ', ε' και θ' ωδή προστίθενται τα χαρακτηριστικά της Εισόδου, ως αναγράφονται εν τοις Μηναίοις. δ) Από της κα' Νοεμβρίου μέχρι της κδ' Δεκεμβρίου, αἱ Χριστός γεννᾶται, μοναί. ε) Τη κε' και τη λα' Δεκεμβρίου, αἱ Χριστός γεννᾶται, και Ἔσωσε λαόν, διπλαῖ. ς) Από της κς' Δεκεμβρίου μέχρι της λ' του αὐτοῦ, αἱ Ἔσωσε λαόν, μοναί. ζ) Τη α', τη ς' και τη ιδ' Ιανουαρίου, αἱ Βυθοῦ ἀνεκάλυψε πυθμένα, και Στίβει θαλάσσης, διπλαῖ. η) Από της β' μέχρι της ε' Ιανουαρίου, αἱ Βυθοῦ ἀνεκάλυψε, μοναί. θ) Από της ζ' μέχρι της ιγ' Ιανουαρίου, αἱ Στίβει θαλάσσης, μοναί. ι) Από της ιε' Ιανουαρίου μέχρι της αποδόσεως της Υπαπαντής, αἱ Χέρσον ἀβυσσοτόκον, μοναί. ια) Μετά την ἀπόδοσιν της Υπαπαντής μέχρι της αρχής του Τριωδίου, αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. ιβ) Τη Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και τῇ της Τυρινής, ει μεν ἀπεδόθη ἡ εορτή της Υπαπαντής, αἱ Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας, ει δε μη, αἱ Χέρσον ἀβυσσοτόκον. ιγ) Τη Κυριακή του Ἀσώτου, ει μεν ἀπεδόθη ἡ εορτή της Υπαπαντής, αἱ Τὴν Μωσέως ᾠδήν· εἰ δε μη, αἱ Χέρσον ἀβυσσοτόκον. ιδ) Τω Σαββάτω των Ψυχών πάντοτε αἱ Ἆσμα ἀναπέμψωμεν λαοί. ιε) Τη Κυριακή της Απόκρεω, εἰ μεν ἀπεδόθη ἡ Υπαπαντή, αἱ Βοηθὸς καὶ σκεπαστής, εἰ δε μη, αἱ Χέρσον ἀβυσσοτόκον. ις) Τω Σαββάτω των Ὁσίων Πατέρων, εἰ μεν ἀπεδόθη ἡ της Ὑπαπαντῆς ἑορτή, αἱ Ἆσμα ἀναπέμψωμεν λαοί· εἰ δε μη, αἱ Χέρσον ἀβυσσοτόκον. ιζ) Εάν τύχη Ἅγιος ἑορταζόμενος από της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι της Κυριακής της Τυρινής, ἐκτὸς Κυριακής, εἰ μεν ἀπεδόθη ἡ εορτή της Υπαπαντής, ψάλλονται αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου εἰ δε μη, αἱ Χέρσον ἀβυσσοτόκον. ιη) Τω Σαββάτω του Ἁγίου Θεοδώρου, αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. ιθ) Τη Κυριακή της Ὀρθοδοξίας, αἱ Θαλάσσης τὸ Ἐρυθραῖον πέλαγος. κ) Τη Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, αἱ Ὁ θειότατος προετύπωσε. κα) Τη Β', Δ' και Ε' Κυριακή των Νηστειών, αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. κβ) Καθ' ἑκάστην εν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εν αἷς ωδαῖς υπάρχει τριῴδιον λέγομεν καταβασίαν τον εἱρμὸν του δευτέρου τριῳδίου. κγ) Τω Σαββάτω του Ἀκαθίστου, αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου μέχρι της ς' ωδής, ἀπ' αυτής δε οι εἱρμοί του δευτέρου τετραῳδίου. κδ) Εάν Ἁγίου μνήμη ἑορταζομένου τύχη εν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εἰ μεν εστί Κυριακή, ψάλλονται αἱ ἄνω ρηθεῖσαι· εἰ δε εστίν άλλη ημέρα πλην Κυριακής ψάλλονται αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, εν αἷς δε ωδαῖς εστί τριῴδιον ψάλλεται ως καταβασία ὁ εἱρμός του δευτέρου τριῳδίου. Ἐκτὸς του Σαββάτου του αγίου Θεοδώρου και του Ἀκαθίστου, εν οἷς όταν τύχη και αγίου μνήμη ψάλλονται αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, εν πάσαις ταῖς ωδαῖς, ως καταλιμπανομένων των τετραωδίων. κε) Τω Σαββάτω του Λαζάρου, αἱ Ὑγρὰν διοδεύσας. κς) Τη Κυριακή των Βαΐων, αἱ Ὤφθησαν αἱ πηγαὶ τῆς ἀβύσσου. κζ) Τη αγία και Μεγάλη Ἑβδομάδι, οι ειρμοί των τριωδίων ἢ του κανόνος (ὅ,τι ἂν ἔχοι) εκάστης ημέρας ψάλλονται και ως καταβασίαι μετά το τέλος εκάστης ωδής. κη) Από της Κυριακής του Πάσχα μέχρι της αποδόσεως αὐτοῦ, αἱ Ἀναστάσεως ἡμέρα. Παρεμπιπτόντως όμως ψάλλονται τη Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής μέχρι της αποδόσεως αυτής (πλην της Κυριακής της Σαμαρείτιδος) αἱ Θάλασσαν ἔπηξας. Τη δε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη του Τυφλού, αἱ Τῷ Σωτήρι Θεῷ. κθ) Εν τη εορτή του Εὐαγγελισμοῦ, ψάλλονται οι ειρμοί του κανόνος αυτής, ἤτοι αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Κατά τας διαφόρους όμως περιπτώσεις της εορτής εναλλάσσονται και αἱ καταβασίαι ως διεξοδικώς εν ταῖς περί αυτής διατάξεσι διαλαμβάνεται. λ) Από της Πέμπτης της Ἀναλήψεως μέχρι της αποδόσεως της Πεντηκοστῆς, αἱ Θείῳ καλυφθείς, μοναί. λα) Τη Κυριακή της Πεντηκοστής και εν τη ἀποδόσει αυτῆς αἱ Πόντῳ ἐκάλυψε, και Θείῳ καλυφθείς, διπλαῖ. λβ) Τω προ της Πεντηκοστῆς Σαββάτω των Ψυχών παρεμπιπτόντως ψάλλονται αἱ Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας. λγ) Από της Κυριακής των Ἁγίων Πάντων μέχρι της κς' Ιουλίου, αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. λδ) Από της κζ' Ιουλίου μέχρι της ε' Αυγούστου, αἱ Χοροὶ Ἰσραήλ. Τη α' όμως Αὐγούστου παρεμπιπτόντως, αἱ Σταυρὸν χαράξας. λε) Από της ς' μέχρι της ιγ' Αυγούστου, αἱ Σταυρὸν χαράξας. λς) Τη ιδ' Αυγούστου (ει εστί Κυριακή) αἱ Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, μετά των χαρακτηριστικών της Κοιμήσεως εν τη α', γ', ε' και θ' ωδή. λζ) Τη ιε' και κγ' Αυγούστου, αἱ Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ, και Ἀνοίξω τὸ στόμα μου μετά των χαρακτηριστικών της Κοιμήσεως, διπλαῖ. λη) Από της ις' μέχρι της κβ' Αυγούστου, αἱ Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ, μοναί."	Katabasiai: After the troparia of Ode Three, the Katabasia is sung. A Katabasia is actually an Heirmos of another Kanon. There are two structured forms of the use of Katabasiai: Katabasiai are sung after the third, sixth, eighth and ninth Odes of the Kanon, or, they are sung after each Ode of the Kanon. The first category of Katabasiai, (1), are sung at non-festal weekday Orthros and on days of Prefeasts (Proheortia) and Afterfeasts (Metheortja). These Katabasiai are taken from the Kanons of the Octoechos and are sung on the Saturdays beginning with the Sunday of All Saints and continuing to Cheesefast week. They are taken from the Menaeon for the other weekdays during the same period. Should there be a coincidence of two saints, the Katabasiai are comprised of Heirmoi taken from the Kanon of the second saint. During the period of the use of the (Lenten) Triodion (Tessaracost cycle) the Katabasiai are comprised of Heirmoi of the Kanons found in the Menaeon and the Triodion. Sometimes it happens that after the third Ode of the Kanon, the Katabasia is from the Menaeon, while the balance of the Katabasiai are from the Triodion. The second category of the Katabasiai (sometimes known as "according to the Typicon," "sequential," etc.) is prescribed for all Feasts of the Lord and the Theotokos (Despotic and Theometoric), and for all feasts for which the Allnight Vigil or the Polyeleos is appointed, Orthros with the Great Doxology during the entire year; and, also for the Saturday of Meatfast and the Saturday before Pentecost. During the year a variety of Katabasiai are sung. However, the common or general Katabasiai for all small and middle feasts are the Heirmoi of the Theotokos Kanon: "I will open my mouth..." These are replaced by Heirmoi of the particular Duodenary (Dodecary) Festal Kanon during the days of the Proheortia and Metheortia of the Duodenary Feast. Before the Holy Elevation of the Cross, its Katabasiai begin to be sung on August 1. Before the Nativity of Christ its Katabasiai begin on November 21; and, for all the other feasts, they begin and end according to the time regularly set by the Typicon. During the period of the usage of the Triodion the Katabasiai "I will open my mouth..." is sung on the Sunday of the Pharisee and Publican, and on the 2nd, 4th and 5th Sundays of Holy Tessaracost, as well as on the weekdays of Tessaracost if a feast coincides. The Katabasiai from the Triodion are used for the Sunday of the Prodigal Son, the Sundays of Meetfast and Cheesefast, the 1st, 3rd, 6th and 7th weeks of Tessaracost. If the Sunday of the Publican and Pharisee should occur between January 15 and the Apodosis of the Meeting of the Lord, the Katabasiai for these weeks are "The sun once shone with its rays upon dry land..." (Heirmoi of the Festal Kanon). For the weeks after the Apodosis of the feast, the liturgical directives are to be followed as the Katabasiai may vary. On Thursday of the Cross-veneration week the Katabasiai are in Tone 7 "Thy coming in the flesh, O Christ..." rather than the Paschal Heirmoi. http://www.holytrinitymission.org/books/ english/typikon_1.htm#_Toc82138531   Katabasia From Wikipedia, the free encyclopedia Katabasia or Katavasia (Greek καταβασία, from καταβαίον, "go down") is a type of hymn chanted in the Eastern Orthodox Church and those Eastern Catholic Churches which follow the Byzantine Rite. The katabasia is an irmos that is sung at the end of an ode of the canon. The katabasia is chanted by the choir, who descend from their seats (kathismata) and stand on the floor of the church to sing it, whence its name. Katabasia are chanted at Matins and sometimes during other Divine Services such as Compline. They are also found at other occasional services such as the Mystery of Unction or funerals. At Matins, on ordinary weekdays, only Odes 3, 6, 8 and 9 have katabasia. On Sundays and higher-ranking feast days, there will be a katabasia at the end of each ode (these are called Festal Katabasia). Most of the other services which use katabasia will have them only after the 3rd, 6th, 8th and 9th odes. 1. Ordinary katabasia On ordinary weekdays (that is, days which do not fall on a Sunday or higher-ranking feast day), the irmos from the canon being chanted is repeated at the end as katabasia. When several canons are tied together, as is normally the case at Matins, only the irmos of the first canon is chanted, subsequent irmoi being omitted. The irmos of the final canon in the string will be chanted at the very end of Odes 3, 6, 8 and 9 as katabasia. 2. Festal katabasia On Sundays and feast days, Festal Katabasia are used at the end of each ode. These are not necessarilly the same as the irmoi of the canon. Which particular Festal Katabasia are used will depend upon the liturgical season. The festal Katabasia are used in anticipation of a Great Feast, and throughout its Afterfeast. During the rest of the year, the Festal Katabasia to the Theotokos (Mother of God) are used.   The following table concerns the chanting of Katabasia on Sundays and Feast Days throughout the year (ordinary weekdays use the Irmos from the last canon chanted on that day).[1]   § Usually February 9, but if Great Lent begins early, the apodosis may be earlier.  §§ Usually February 10, but if Great Lent begins early, the apodosis may be earlier.  * Moveable cycle; the exact dates will differ from year to year, depending upon the date of Easter. During Great Lent the proper Katabasia are found in the Triodion, during the Paschal season they are found in the Pentecostarion.  ° Mid-Pentecost falls on the 4th Wednesday of Pascha and lasts for one week, being a "feast within a feast". The Katabasia of Mid-Pentecost are chanted only on the day of the feast and on its Apodosis (the following Wednesday); on the other days of Mid-Pentecost, the Katabasia used are those of Pascha.   References 1.^ Fekula, Peter; Williams, Williams (1997), The Order of Divine Services: according to the usage of the Russian Orthodox Church (2nd (revised) ed.), Liberty TN: Saint John of Kronstadt Press, p. 237, ISBN 0-912927-90-9
This insert is a gift from our Byzantine School.  We invite you to join us on the last Wednesday of each month at 6 pm, as we explore the selection of liturgy “specials” for each week, and other issues related to the liturgical services of our Church. Next mtg – 08/28/13. Please consult the Sunday Bulletin for our regular announcements, or contact Tasos Ioannides, ioanniam@uc.edu or (513)556-3137.